Czy ja jestem dziwna?

że wolę wyjsć ze znajomymi do kina czy na zakupy, posiedzieć na kompie czy posłuchać muzyki, zamiast siedzieć, wałkować wciąż te same tematy i spierać na byle duperelach z moją 77-letnią babcią. A potem jesli już usiądę i próbuję nawiązać jakąs konwersację to i tak usłyszę zarzuty, że celowo chcę ją wyprowadzić z równowagi i zrobić jej przykrosć...

Czasami już naprawdę mam dosć - jak mam być taka na starosć, to chyba nie chcę jej dożyć!

Wiosna!

Kalendarzowa właśnie nadeszła... Za oknem też jest już coraz wiosenniej.

Wrocław - pierwsza wizyta

Ze względu na pogodę - lepiej wygląda w wersji czarno-białej.

Alicja w krainie czarów.

Po obejrzeniu filmu mam mieszane uczucia. Ciekawe scenografie, kostiumy, z drugiej strony dubbing, nie zawsze zrozumiała treść. Właśnie chyba ta treść decyduje o tym, że mam taki kłopot w zrozumieniu czego naprawdę dotyczy ten film. Wydaje mi się, że opowieść o losach dorastającej Alicji, która znów odbywa podróż do Krainy Czarów może być symbolicznym przeistoczeniem się bezwolnej i cichej dziewczynki w pewną siebie, mądrą, dokonującą własnych wyborów kobietę. A może cała historia to tylko schizofreniczny wytwór umysłu głównej bohaterki? A wizje mitycznej krainy nie mają żadnego związku z rzeczywistością?

Największy demotywator

to jednak moja babcia.
Słowa ranią, niezrozumienie boli... bardzo.